Strój laski noszony w Bestwinie w połowie XIX wieku ma charakter przejściowy, łączy w sobie cechy charakterystyczne dla sąsiednich grup etnograficznych. Typowy dla krakowiaków zachodnich wysoki filcowy kapelusz nazywany u nas „kłobukiem”, wąski skórzany pas nabijany drobnymi ćwiekami oraz tzw. chwostki (wełniane lub jedwabne pompony koloru czarnego lub granarowego) powszechnie występujące na całej żywiecczyźnie. Krótki „bruślocek” (czyli kamizelka), spencer (rodzaj kurtki), rzędy srebrnych guzików i zapinane wysoko nad biodrami „portki” to występujące w naszym stroju męskim cechy kroju węgierskiego. Podobne zaobserwować można na Śląsku Cieszyńskim w stroju wałaskim. Zimą i w chłodniejsze dni noszono sukmany, podobne do krakowskich, długie płaszcze oraz kożuchy, na głowę panowie zakładali czapki sukienne bez daszków tzw. „magierki” i baranice stożkowe.